Inspiratie

Lees de verhalen van mensen die je voorgingen. Heb je vragen of hulp nodig, neem gerust contact met ons op voor een persoonlijk en vrijblijvend gesprek.

Het verhaal van Erica

Mijn naam is Erica en ik ben echtgenote van Hugo. Het is moeilijk te beschrijven hoe ons leven er nu uitziet want de diagnose kanker bij Hugo heeft onze wereld totaal op zijn kop heeft gezet. Hugo en ik zijn 23 jaar getrouwd, hij is de liefde van mijn leven. Ons heerlijke leven samen is veranderd in een leven vol onzekerheid en angst. Hoe bestaat het dat dit ons overkomt en hoe is het in godsnaam mogelijk dat Hugo kanker heeft. Hij is de gezondste en sportiefste man die ik ken.

De afgelopen maanden zijn mega zwaar geweest. De ziekenhuisbezoeken, de behandelingen en de zorgen over wat de toekomst zal brengen. Hugo is een sterke man, meestal optimistisch, maar ik zie de zorgen in zijn ogen. Soms weet ik niet goed hoe ik hem moet steunen en voel ik me zo machteloos. Ik wil mijn verdriet niet aan hem laten zien en hij niet aan mij. Ik ben moe, ja hoe durf ik het over mijzelf te hebben want hij is ziek. Het voelt bijna egoïstisch al roept iedereen om me heen dat dit heel normaal is. Ik werk ook gewoon en ik krijg dagen van mijn werk om mee te kunnen gaan naar het ziekenhuis. En soms meld ik mij gewoon ziek. Onze vrienden en familie helpen ons goed, als we ze vragen lukt het bijna altijd dat er tijd voor ons gemaakt wordt.  Toch willen Hugo en ik geen extra druk op ze leggen, zij hebben ook hun eigen leven en gezinnen. En ik vind het fijner zelf de controle te hebben over ons leven.

Dus zocht ik hulp en niet alleen voor mijzelf maar ook voor Hugo. Ik wilde de emotionele en praktische lasten van deze rot ziekte delen, zodat we samen sterker konden staan.

Hoe lief en zorgzaam ze in het ziekenhuis ook zijn. Van daaruit wilde ik geen hulp omdat we al zoveel in het ziekenhuis waren. Geen ziekenhuisomgeving met de bekende geuren.

In mijn zoektocht naar hulp kwam ik in aanraking met Monique van La Grande Finale. Eerlijk gezegd schrok ik een beetje van de naam want aan het laatste hoofdstuk met Hugo was ik niet aan toe en zover zou het voorlopig ook niet komen.

Bij La Grande Finale vond ik een plek waar ik niet alleen kon praten over mijn angsten, maar waar ik ook begeleiding kreeg om de toekomst te regelen. De ondersteuning over emotionele verwerking was een openbaring voor mij. Ik realiseerde me dat het belangrijk was om te praten, niet alleen met anderen, maar ook met Hugo. We moesten onze zorgen en dromen delen, ook al was dat soms pijnlijk. Monique had ons een voorstel gedaan voor een coachtraject voor ons allebei en ook gesprekken met z’n drieën. Hugo koos ervoor om wel de gesprekken met z’n drieën te doen. Dat deed hij voor mij.

Ik herinner me een middag waarop we gedrieën aan tafel zaten. Het gesprek begon met kleine dingen, maar al snel kwamen we op de grote onderwerpen: wat als…? We spraken over onze wensen voor de toekomst, over wat we belangrijk vonden en hoe we het samen wilden aanpakken. Het was niet gemakkelijk, maar het voelde bevrijdend om die woorden eindelijk uit te spreken. We bespraken onze angsten, maar ook onze hoop. We kregen zelfs huiswerk van Monique.

Die gesprekken hielpen ons om onze band te versterken. We voelden ons weer als partners en niet alleen als patiënt en verzorger.

De begeleiding van La Grande Finale hielp me ook om praktische zaken te regelen. Ik leerde hoe belangrijk het is om niet alleen het heden, maar ook de toekomst in kaart te brengen. Het was een emotionele klus, maar met de juiste ondersteuning voelde ik me niet alleen. Ik kreeg handvatten om de dingen te organiseren die we moesten regelen, zoals onze financiën en juridische zaken. Het gaf me een gevoel van controle in een anders zo chaotische situatie. En ditzelfde geldt ook voor Hugo.

Met elke stap die we samen zetten, voelde ik de angst een beetje afnemen. Ja, de weg is nog lang en vol obstakels, maar we hebben ook hoop. We hebben plannen, dromen en een sterker gevoel van saamhorigheid. Monique heeft ons geholpen om onze angsten te delen, om onze toekomst vorm te geven en vooral om elkaar opnieuw te vinden.

Ik weet nu dat, ongeacht wat er ook gebeurt, we samen dit pad bewandelen. Hugo en ik staan sterker dan ooit. We zijn niet alleen in deze strijd; we hebben elkaar en de steun van anderen. Samen kunnen we de uitdagingen die nog komen gaan aan. En dat, dat voelt als een overwinning.

Ps. de foto is van mijn favoriete wandelplek

Enkele maanden voordat Anette ziek werd kregen zij en haar man John te horen dat hun enigste zoon Tim, ernstig ziek was. Daar stonden zij dan als ouders vol ongeloof, angst en paniek om wat de toekomst gaat brengen. En dan slaat het noodloot opnieuw toe. Anette draagt ook de last van een onbehandelbare ziekte. Een lot dat onverbiddelijk op hun schouders drukt, zonder hoop op een terugkeer naar de gezondheid. Anette kan haar man en zoon niet meer bijstaan  in hun proces. Het is hartverscheurend.

Anette, een telg uit een bekende horecafamilie, zette zich op meerdere manieren in voor de Schiedamse samenleving. Met haar indrukwekkende en liefdevolle persoonlijkheid veroverde zij de harten van velen in haar geboorteplaats.

Bij La Grande Finale hadden we het voorrecht om Anette en haar gezin te ondersteunen tijdens deze bijzondere en emotionele reis.

In de bijna onbeschrijflijke maanden die volgden koos Anette ervoor om niet de weg van eindeloze medische procedures in te slaan, maar in plaats daarvan haar eigen pad te volgen. Vanuit Hospice De Margriet, kreeg Anette de kostbare tijd om na te denken over haar leven én over de toekomst van haar gezin en de mensen die ze lief had. Hier kreeg ze veel hulp van haar vriendinnen en familie.

Er kwam een prachtig feest met een bijzondere rondvaart op de Spido. Gewoon lekker gezellig met z’n allen zijn was wat zij wilde. Het was een moment waarop Anette, haar gezin en iedereen die deelnam, beseften dat het leven intenser wordt wanneer we samen lachen, huilen en herinneringen delen.

Anette wilde nog meer; zo mocht onze schrijfster Marijn haar levensverhaal schrijven. Er werd een persoonlijke film gemaakt waar wij samen met Anette het filmscript voor schreven. Bijzonder dat Anita Witzier de host van deze film was.

8 dagen na het overlijden van Anette overleed ook hun zoon Tim.

Haar dochter vertelt:

De zorgcentrumdeuren openen zich met een zachte zwaai en daar zit ze, mijn moeder, omringd door een warmte die haar de laatste weken liefdevol heeft omgeven. De afgelopen maanden, die aanvoelden als een eindeloze reis door het proces van euthanasie-aanvraag, zijn nu ineens kort. Morgen zal de dood haar baren, zoals een geplande geboorte, met dezelfde precisie en zorgvuldige overweging. Voor mijn moeder is dit een overwinning. Ze heeft gestreden, een innerlijke strijd tegen ondraaglijk psychisch lijden, en eindelijk wordt haar wens ingevuld. Ik ben hier om haar op te halen want ze wil haar laatste stuk in haar eigen huis doorbrengen. 

Haar gezicht straalt van blijdschap en ik voel een mengeling van vreugde en verdriet. Het delen van haar vreugde is moeilijk, maar ik gun haar de rust die ze zo verdient. Ze richt zich tot mij, noemt me liefkozend 'Mootje' en spreekt haar wens uit voor een dag en avond samen met mijn zus Brigitte en haar zusje, voor ons mama Joyce. Een meidendag, simpelweg genietend van elkaars gezelschap, onze favoriete muziek en een maaltijd met bami en garnalen van de Chinees.

Ze wil alles zien, horen, en voelen wat ze voor haar 'Grande Finale' heeft geregeld. Haar huis voelt als een warme omhelzing.

Ik leef op een soort adrenaline, elke seconde wil ik in me opzuigen. Want na morgen zal ik wees zijn en dat besef echoot in mijn hoofd.

De enorme rouwboeketten worden binnengebracht, een eerbetoon aan de bloemen van haar trouwdag. Prachtige rode rozen en gipskruid voeren de boventoon, een laatste groet van haar geliefde. Ze vertelt over de traditie van deze bloemen op haar verjaardag en trouwdag, een zoete herinnering aan mijn vader die haar voor altijd zal begeleiden. De bloemist kijkt verwonderd. Zelden worden rouwboeketten voor het overlijden afgeleverd, en hij vindt het bijzonder en ontroerend.

In mijn hoofd raast het, een mantra van het onvermijdelijke afscheid. Samen met mijn zus, nicht en tante wisselen we blikken uit. We delen het verlies van onze moeder, oma en liefste zus. De pijn snijdt diep, maar we zijn vastbesloten om deze dag te vullen met warmte en herinneringen.

Mama heeft haar kleding en sieraden voor morgen zorgvuldig klaargelegd. Een laatste keuze, wel of geen schoenen. De tijd glipt door mijn vingers en af en toe voel ik een lichte paniek.

De muziek voor morgen wordt zorgvuldig uitgekozen, en we bereiden ook de muziek voor de uitvaart voor. Het Indische wees gegroet, haar favoriete nummers met papa, en het Ave Maria vinden hun plek op de lijst. Alles wordt minutieus doorgesproken, haar stem vol kracht en vastberadenheid.

De ketting die ze altijd droeg, een kostbaar stuk, krijgt een nieuwe drager. Kleindochter Luca mag deze gaan dragen. Een eenvoudig verzoek, maar met een diepe betekenis. "Niet vergeten dat ik deze morgen zelf bij Luca om wil doen hoor!"

"En na de crematie, benadrukt ze, moet er goed gegeten worden met de familie, lekker hier thuis. Spekkoek, favoriet van mijn broer, mag niet ontbreken." Ik schud mijn hoofd, geen tijd om dat te maken, maar zij houdt vol: "Koop dan echt een goede."

Mama, ik wil je voorlezen wat ik geschreven heb, zodat je nu nog kunt reageren. Ook mijn zus Brigitte, haar zus Joyce en haar kleindochter Michelle hebben geschreven. Mama luistert aandachtig en soms barst ze in lachen uit.

Ik probeer sterk te zijn, maar het lukt niet. Ik lig op haar schoot en huil. "Soedah lieverd, het is goed zo," zegt ze. "Jullie leven gaat door, samen met jullie gezinnen. De zorg voor mij voelde als een zware last, een offer dat jullie met onvoorwaardelijke liefde droegen. Ik ben zo blij dat ik morgen eindelijk mag gaan. Ik wil hier niet meer zijn." Haar woorden snijden door mijn ziel, maar ik begrijp wat ze bedoelt.

Mijn mamaatje, de band tussen ons werd de afgelopen maanden sterker dan ooit. Het schrijven van haar levensverhaal bracht mij begrip en deels berusting. Haar psychische strijd was voor ons gezin vaak ondraaglijk. Opnames en onbegrip voor haar ziekte maakten het tot een zware weg. Haar doodswens smeulde al jaren, een smeekbede waar jarenlang geen gehoor aan werd gegeven. Morgen is het zover, en de dood zal haar bevrijden.

Deze dag, doordrongen van liefde en vastberadenheid, zal voor altijd in mijn herinnering gegrift staan. Het was een eerbetoon aan de kracht en moed van mijn moeder, die haar eigen weg vond naar vrede.

Op dit moment is er veel te doen rondom het inwilligen van de euthanasiewens voor mensen die psychisch ondraaglijk lijden. Niet alleen de wetgeving behoeft aanpassing, ook de psychiatrie dient hier stappen in te maken. Samen met de huisarts en psychiater van mijn moeder hebben zij ons bijgestaan en geadviseerd in dit ingrijpende proces. We zijn ze dankbaar!

 

Het leven van Joost stond in het teken van eten en drinken, hij was een ware Bourgondiër.
Vrienden en familie verwennen met zijn kookkunsten is wat hij het liefste deed. Joost grapte altijd over dat sporten noodzakelijk kwaad was maar het gaf stiekem veel plezier.

Samen met zijn vrouw en een aantal hechte vrienden besloot hij om het leven nog een keer te vieren tijdens “het laatste avondmaal”, zoals hij dit zelf noemde. Het werd er een om nooit te vergeten. Zelf koken lukte niet meer, maar ondersteund door vrienden werden er prachtige gerechten bereid. Italiaanse taferelen in eigen tuin met familie en vrienden.

In de gesprekken vooraf bespraken we wat Joost zijn dierbaren mee wilde geven. Toen is het idee van een kookboek ontstaan. Aan het einde van de bijzondere avond kreeg iedereen een door hem zelf gemaakt kookboek mee, gevuld met zijn favoriete recepten en een persoonlijke boodschap.

Het kookboek werd ontvangen als een onschatbare herinnering. Op de begrafenis werd hier bij stilgestaan. Het kookboek werd na de ceremonie digitaal beschikbaar gesteld.

Zo’n ‘enge’ rouwkaart wilde hij niet. Er werd een kaart voor hem ontworpen in dezelfde sfeer als zijn kookboek. Ook de persoonlijke boodschap die in zijn kookboek stond, kwam op de kaart. Iets in de brievenbus krijgen vond hij toch mooier dan digitaal.
Na de ceremonie vertrokken de genodigden naar zijn favoriete restaurant waar lekkere hapjes en drankjes klaar stonden. Precies zoals Joost dat had voorbereid.

De vrienden hebben besloten om elk jaar op zijn sterfdag met elkaar de recepten van Joost te bereiden en er een feest van te maken samen met de dierbaren van Joost.

Anja stond midden in het leven, ze had de halve wereld over gereisd en overal vrienden voor het leven gemaakt. Haar vrienden waren haar familie geworden. Een Rotterdamse dame, pur sang.

Vanaf het moment dat Anja te horen kreeg dat zij niet meer zou genezen, is zij gaan nadenken over haar afscheid. Ze wilde graag thuis zijn en er werd een Zorgen-voor-Anja groep opgericht. Liefdevol werd zij verzorgd in alle opzichten. Een dankbare intensieve en soms zware taak voor de geliefde vriendengroep. Ook haar afscheid werd besproken. Ze heeft haar eigen kist laten maken waar een stukje van haar leven op geschilderd is.

Anja wilde een knalfeest als afscheid. Anja wilde persé geen afscheid op haar crematie. Zij wilde daar zelf helemaal niemand bij. Onder haar regie werd een groot feest georganiseerd. Via de sociale media en WhatsApp werden de genodigden op de hoogte gebracht met een boodschap die Anja zelf geschreven had.

Jammer genoeg lukte het haar niet meer om hier in leven bij te zijn. Op de dag van de euthanasie waren haar vrienden van de Zorgen-voor-Anja groep bij haar. Een intensieve en emotionele dag. Tot op het laatst toe wist zij wat ze wilde. Met elkaar proostend op het leven is Anja vertrokken. Haar laatste woorden “zooo dit is goed”, zal ik nooit vergeten.

Maar op de avond van haar feest was ze er bij. Ze werd binnen gedragen door haar familie en vrienden. Mooie woorden die Anja typeerde werden uitgesproken en daarna barstte het feest los tot in de kleine uurtjes. Zo'n 300 man hebben uitbundig haar leven gevierd. Haar La Grande Finale was tot in de puntjes verzorgd en ademende haar leven en levenslust uit. Precies zoals iedereen haar kende. Dansen op de door haar uitgekozen muziek, meegenieten van de fotoreportage met fragmenten uit haar bijzondere leven. Anja had tot en met het laatste moment de regie. 

De reacties waren overweldigend. De meest gehoorde:
“als het mijn tijd is wil ik dit ook zo”
“het was precies wie zij was, totale regie hebbend, delen wat ze had in alle opzichten”

De volgende dag is zij onder begeleiding van haar vrienden naar het crematorium begeleidt en zeiden zij voor de deur vaarwel. Haar laatste wens is ook in vervulling gegaan. In de verschillende landen waar ze nog graag naar toe wilde gaan is haar as verstrooid.
Het plan is om elk jaar op haar sterfdag een drankje te doen in Anja’s favoriete café om herinneringen van deze bijzondere vrouw op te halen.

Bij Beatriz (beter bekend als Bea) was het altijd feest. De zoete inval. Zij stond voor iedereen klaar. Had je problemen dan ging je naar Bea, had je geen problemen dan ging je ook naar Bea. Ook toen zij zelf ernstig ziek werd stond zij voor iedereen klaar. 
Deze bijzondere vrouw had een brede interesse in wat het leven te bieden had. Leven volgens de wetten van de natuur. Bea was een bekende heks, haar wijze kennis deelde zij graag. Bea was ook een bekend Tarot lezeres, zij deelde waardevolle inzichten aan de mensen die bij haar kwamen met een hulpvraag.  

Haar partner en maatje Peter, haar vriendinnen en vrienden waren haar heel dierbaar. Met elkaar genieten van leuke avondjes waar de Cava rijkelijk voeide zij iedereen verwende met haar heerlijke spaanse kookkunsten, malle uitstapjes, vakanties en weekendjes weg beleven was één van haar bijzondere eigenschappen om mensen bij elkaar te brengen. 

Een van haar laatste wensen was een gezellig weekend met haar dierbare vriendinnen en die wens hebben we in vervulling laten gaan. De woonkamer werd omgetoverd tot slaap en lounge ruimte. Eten, drinken en verhalen ophalen. Haar wijze levenslessen die ze nog eens met haar vriendinnen deelde. Het werd een weekend om in te lijsten.

In de laatste dagen voor de euthanasie was haar inner circle om haar heen. In deze dagen zijn persoonlijke boodschappen gedeeld. Een deel van haar nalatenschap heeft ze zelf uitgedeeld zodat ze zeker wist dat het bij de juiste personen terecht kwam. 
Met elkaar proostend op haar leven, op dat van haar dierbaren en op het leven zelf, namen zij innig afscheid van elkaar.
Een rouwkaart sturen paste niet bij haar. Vanuit haar Spaanse cultuur was dit niet gebruikelijk. Via de sociale media en door haar inner circle werden de mensen op de hoogte gebracht wanneer de plechtigheid zou plaatsvinden. Speciaal voor Bea heeft Peter een bijzondere kist laten maken. Voor de Krijger die ze was werd een Vikingboot gemaakt voor haar reis naar Avalon.

Tijdens de plechtigheid werd er volgens haar wens een speciale ceremonie uitgevoerd door haar vriendinnen. Geregisseerd door Bea zelf werd er een zogeheten Loslaat Ritueel uitgevoerd. Via internet was alles te volgen voor degenen die hier niet persoonlijk bij aanwezig konden zijn. 

De dood van Sabrina kwam totaal onverwacht. Sabrina en haar gezin hadden geen makkelijk leven. En net nu er licht aan de horizon leek te komen moest Sabrina het leven verlaten. Een totale shock voor haar kinderen Steffi en Maud, haar echtgenoot, vrienden en familie.
Budget voor een afscheid was er niet. Gesproken over de dood en haar eventuele wensen ook niet.

Samen met haar kinderen, man, schoonzus en vrienden hebben we gezorgd voor een passend afscheid. Een afscheid die haar eer zou aandoen. Kijkend naar wie Sabrina was, hoe zij in het leven stond en de wensen van haar Steffi en Maud, werd er gekozen voor een samenzijn in de tuin. Een vertrouwde omgeving. Niet teveel poespas want daar was Sabrina niet van. “Wees gewoon jezelf, dan doe je al gek genoeg” was een gevleugelde uitspraak van haar. Zo is het afscheid, de ceremonie en het samenzijn met vrienden en familie ook vorm gegeven. Zonder poespas, niet kijkend naar wat er niet was, maar kijkend naar dat wat er wel was …dat was Sabrina.

Sabrina was een deler. In tijden dat het goed ging deelde ze wat ze had en in tijden dat er bijna niets was deelde zij nog steeds dát wat er wel was.

Met de weinig beschikbare middelen en met hulp van hun vrienden werd het een intieme middag. Een bijzondere middag voor een bijzondere vrouw waarin haar leven gevierd werd.

Petra heeft een land bezocht waar ze nog zo graag naar toe wilde gaan. Reizen en andere culturen ontdekken was een grote passie van Petra en haar man John. Door de medische zorg die ze nodig had dacht ze dat dit niet meer zou lukken. Zij voelde niets voor een georganiseerde reis. Rugzak op en zien waar de zon hun bracht was wat ze altijd deden. Er moesten wat concessies gedaan worden in de manier van reizen. Overnachtingen niet al te ver van medische zorg vandaan en dit keer wel alles van te voren geboekt.

In overleg met haar arts hebben wij in het land waar ze naar toe ging contact gezocht met een aantal artsen van de plaatsen die ze wilde gaan bezoeken. Zo konden de artsen daar en hier in geval van nood direct overleggen. De luchtvaartmaatschappij was ook op de hoogte van de bijzondere situatie en zij hebben daar heel goed op ingespeeld.

Het is gelukt! Met een veilig gevoel zijn Petra en John op vakantie gegaan. Deze laatste reis samen is voor beiden erg belangrijk geweest. Over haar ziekte en aanstaand overlijden werd weinig gesproken. Samen genieten in het moment is dat wat ze gedaan hebben.